صفحه محصول - دانلود پاورپوینت دین و زندگی دبیرستان - هستی بخش

برای پى بردن به نقش دین در زندگى قبلاً باید تعریف و ماهیت دین روشن گردد، و بطور خلاصه آن را مى توان چنین تعریف کرد:

«دین» یک نهضت همه جانبه، براى اصلاح فکر و عقیده، و پرورش اصول عالى اخلاق انسانى، و حسن روابط افراد اجتماع، و حذف هرگونه تبعیض ناروا، در پرتو ایمان بخدا و احساس مسوولیت درونى است.

با توجه به این تعریف علل نیاز ما به دین و تعلیمات دینى آشکار مى گردد؛ اما بگونه اى گسترده تر مى توان گفت علل نیاز ما به دین از چند نظر است:

مذهب پشتوانه اى براى اصول اخلاق انسانى همچون عدالت؛ امانت، درستکارى؛ برادرى؛ مساوات؛ حق شناسى، گذشت، فداکارى، کمک به نیازمندان؛ و دیگر صفات عالى انسان است؛ همان اصولى که بدون آنها نه تنها زندگى ما نظم و آرامش خود را از دست مى دهد بلکه به یک میدان جنگ تبدیل مى گردد، البتّه ممکن است این اصول اخلاقى و اجتماعى را بدون مذهب هم پیدا کرد ولى مسلّماً بدون «یک اعتقاد راسخ دینى» این مفاهیم نه تنها اصالت خود را از دست مى دهند، بلکه بصورت یک سلسله «تذکرات غیر لازم الاجرا» در می آیند، چه این که اصول اخلاقى منهاى مذهب مانند نصایح یک دوست صمیمى خواهد بود که در عمل به آن و عدم عمل به آن کاملاً مختاریم.

از طرفى این صفات ـ قبل از هر چیز ـ بر اساس یک سلسله کیفیات درون ذاتى و عقیده اى استوارند، و طبعاً از قلمرو و نفوذ قوانین معمولى بیرون هستند.

بنابراین ایمان به علم و قدرت لایزالى که از درون و بیرون انسان بطور یکسان آگاه است و بر آن نظارت مى کند، مى تواند ریشه ی نهال هاى اخلاقى را در درون جان انسان پرورش دهد، و افراد را بطور خود کار به«درستى»، «و انجام وظیفه» و هنگام لزوم «گذشت» و «فداکارى» و « ایثار» وادارد.

همان طوری که «ویل دورانت» فیلسوف و مورخ معروف در کتاب «لذّات فلسفه» می گوید: «بدون ضمانت مذهب اخلاق یک حسابگرى بیش نیست»، و بدون آن احساس تکلیف از میان مى رود.[١]

مذهب تکیه گاه موثرى براى مبارزه با حوادث سخت زندگى و پیشگیرى از واکنش هاى نامطلوب یاس و نومیدى است که به هنگام برخورد با مشکلات و بن بست هاى زندگى دست مى دهد.

یک فرد مذهبى با ایمان راسخ به خدا که مبدا بى پایان علم و قدرت است؛ و با اتکاء و استمداد از لطف و یارى او، در برابر هیچ مشکلى خود را تنها و ضعیف و ناتوان نمى بیند، چرا تنها ببیند با این که تحت حمایت کسى قرار دارد که بر هر چیز قاهر و قادر است.

و با ایمان به این که هر بن بست و مشکلى با حمایت بى دریغى که او از بندگانش دارد حل شدنى است، هرگونه عوامل «یاس و نومیدى» را از خود دور مى سازد.

به همین دلیل کمتر موردى مى توان پیدا کرد که یک فرد مذهبى گرفتار عکس العمل هاى حاد یاس مانند «انتحار و خود کشى، هیجان هاى عصبى؛ بیمارى هاى روانى» که واکنش ناامیدى و احساس شکست قطعى هستند؛ شده باشد.

قرآن مجید مى گوید: بدانید دوستان خدا هرگز نمى ترسند و از هیچ چیز اندوهگین نمى گردند.[٢]

امام صادق(ع) مى فرماید: یک آدم با ایمان هرگز خودکشى و انتحار نمى کند.

بنابراین «ایمان مذهبى» از یک سو «عامل تحرک و جنبش» و از سوى دیگر «عامل بازدارنده» در برابر اثرات منفى درگیرى ها و پیکارهاى انسان با حوادث سخت زندگى است.

«برتراند راسل» می گوید: «در آلمان پس از سقوط نازى ها خطر اغتشاش فکرى و ایدئولوژیکى بوجود آمد، ولى شکى نیست که مذهب یکى از بزرگترین عوامل بازگشت به ثبات در این کشور بوده است».[٣]

«رفتار بشر که از اتکاى به دین برخوردار نیست دچار هرج و مرج اپیکورى خاصى مى شود، و حیاتى که پایه تسلى از ایمان و عقیده ندارد، همچون بارى سنگین و غیر قابل تحمل خواهد بود.»[٤] و به این ترتیب زندگى بدون مذهب میدانى است براى اغتشاش فکرى و بارى است غیر قابل تحمل.